Ray Bradbury / Mars Yıllıkları

Kitap ismiyle de bağlantılı olarak; 1999 -2026 yılları arasında yaşananları anlatan  bir yıllık şeklinde oluşturulmuş.İnsanların Mars'a gidip yerleşmesini  ve oradaki Marslılar ile etkileşimini konu alıyor.Toplamda birbiriyle bağlantılı   28 öyküden oluşuyor.Bir kaç yıl ara verilerek yazılmış olduğu için bazı yerlerde kopukluklar yok değil ama yine her  hikayenin  güzel bir mesajı var. İnsanların bencilliklerine, güzel olanı hırsları yüzünden nasıl mahvettiklerine dikkat çekiyor.

Yani kitap, bize yine bizi anlatıyor.İçimizde ki  bitmez tükenmez aç gözlülükle gittiğimiz her yeri yıkabileceğimizi,nasıl mahvedebileceğimizi anlatıyor.

 Marslıların,Dünyalıları uzaylı olarak görmesi de güzel bir ironi olmuş. Bradbury, bu öyküleri 1949’lu yıllarda, henüz insanoğlu  aya adım bile atamamışken kurgulamış.Bu durum da bana, bu nasıl bir zeka, nasıl bir öngörü diye düşündürüyor.Sanırım artık  Ray Bradbury hayranı oldum ,diyebilirim.       

                                                                            ALINTILAR;

‘...Onlara yumruklarını salladı ve Dünya’dan kaçmak istediğini söyledi; aklı başında olan herkes buradan kurtulmak isterdi zaten...Savaşlardan, sansürden, devletçilikten, zorunlu askerlikten ve hükümetin sanat, bilim, şu ve bu üzerindeki kontrolünden uzaklaşmak vardı işin ucunda! Dünya varsın onların olsundu!’

‘Biz Dünyalılar, büyük ve güzel şeyleri yıkmak konusunda hünerliyizdir. Mısır’daki Karnak tapınağının ortasına sosisli sandviç büfeleri dikmemiş olmamızın tek sebebi, orasının yol üstünde olmaması ve ticari bakımdan pek işe yaramaz oluşudur.’ 

‘Tüm bir dünya kendisini haklı görürken, aslında tek bir adamın haklı olması mümkün mü?’ 

-‘İnsan olmayanın içindeki insanı göremez misin?’

- ‘İnsanın içindeki insan olmayanı görmeyi yeğlerim.’ 

‘...ama sadece bir gün kalıp gitse bile,boşluğu bomboş,karanlık geceleri kapkara,yağmurlu geceleri sırılsıklam yapsa bile,nasıl vazgeçebiliriz istediğimiz şeylerin ta kendisinden?’ 

‘Eğer gerçeğe sahip olamıyorsan hayal de onun kadar iyidir.’

‘Dünya’daki hayat hiçbir zaman çok iyi şeyler yapılacak denli yerine oturmadı. Bilim hepimizin çok önünde konuşuyordu ve insanalar mekanik bir çölde kayboldular, aygıtlar, helikopterler, roketler gibi güzel şeyler yapan çocuklar gibiydiler; yanlış şeyler vurgulandı, makineleri çalıştırmaktansa, makineler üzerinde duruldu. Savaşlar gittikçe büyüdü ve sonunda Dünya’yı öldürdü.’